Psychagogika (stworzona w 1927 roku przez terapeutę Arthura Kronfelda) była pierwszą terapią integratywną, która czerpała z psychoanalizy, metod sugestywnych oraz behawioralnych. Po bez mała 60 latach (w 1983 roku) w Stanach Zjednoczonych powstało Towarzystwo Eksploracji Integracji Psychoterapii (SEPI). Uczyniło ono z psychagogiki samodzielną metodę terapii.
Współcześni praktycy psychoterapii integratywnej twierdzą, że żaden z teoretycznych systemów psychoterapii nie odpowiada na wszystkie problemy pacjentów. Terapeuci pracujący w nurcie integratywnym łączą modalności terapeutyczne takie jak: nurt psychodynamiczny, poznawczo-behawioralny, humanityczno-egzystencjalny czy systemowy. Korzystają przy tym z podstaw teoretycznych, różnorodności rozumienia zaburzeń psychicznych oraz technik i metod pracy.
Dzięki temu terapeuci mają możliwość pełniejszego dostosowania się do zasobów oraz potrzeb pacjenta dobierając odpowiednie techniki pracy. Poszukują razem z pacjentem przyczyn problemów, nowych rozwiązań i możliwości każdej osoby.
Bogactwo technik terapeutycznych sprawia, że praca terapeuty integratywnego może przynosić pacjentowi większe korzyści niż stosowanie jednego tylko modelu lub kiedy korzystanie z pojedynczej modalności okazało się nieskuteczne.